ترکشهای روح

از بزرگی تا بزرگ زادگی

در چند روز اخیر جناب آقای علی مطهری دردو اقدام نسنجیده جملاتی  گفتند که جای تامل دارد از جمله دو جمله ی ایشان یکی در مناظره با دکتر کوچک زاده نماینده ی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی  و دیگری در خطاب به دکتر محمود احمدی نژاد رئیس جمهور رزمنده ی منتخب ملت بزرگ ایران .

1.                 ایشان در مناظره با آقای کوچک زاده گفتند که با بزرگ زادگان در نیفتد !

جالب است در همین موضوع شهید مطهری مطلبی دارند با این مضمون که بعضی بزرگ هستند ولی بزرگوار نیستند ولی بعضی ها هم بزرگند و هم بزرگوار واز جمله به نادرشاه اشاره می کنند که شخصیتی بزرگ هستند ولی ...! حالا هم بعضی افراد بزرگند و بعضی بزرگ زاده و فرق بزرگ و بزرگ زاده در این است که افراد بزرگ خود بزرگ شده اند و برای این بزرگی زحمت کشیده اند و به قول معروف دود چراغ خورده اند مثل خود شهید مطهری که زحمات زیادی را از فریمان تا مشهد و از مشهد تا قم و از قم تا تهران متحمل شد ولی بزرگ زاده ( به تعبیر دیگر همان آقا زاده ) بدون هیچ زحمتی در خانواده ی یک فرد بزرگ به دنیا آمده و بر سر سفره ای آماده نشسته و همه چیز برایش فراهم شده و با نام آن بزرگ به جایی رسیده مثل علی مطهری که اگر چه بزرگ زاده اند ولی ...! و آقای کوچک زاده بزرگند اگر چه کوچک زاده باشند چون ... !

2.         و اما مطلب دوم که مطلب اول پیامد آن بود اینکه ایشان آقای دکتر احمدی نژاد را کودک عزیز کرده ای عنوان کرده اند که هرچه می گویند مورد تشویق قرار می گیرند ، حالا من به ادبیات این جمله و اینکه واقعا نوشته ی یک دکتر الهیات است یا یک ... !؟ کاری ندارم ، این مهم است که آقای مطهری باید بداند که اولا آقای احمدی نژاد کودک نیستد بلکه منتخب 25 میلیون انسان آگاه این ملت است ملتی که  هشت سال در جبهه های نبرد حق علیه باطل در برابر استکبار جهانی ایستادند و حماسه ی دفاع هشت ساله را رقم زدند ، پس اگر چه احمدی نژاد بر خلاف علی مطهری بزرگ زاده نیست ولی بزرگ است آنقدر بزرگ که بعنوان یکی از همان رزمندگان دفاع مقدس امروز خواب را از چشم همانهایی که پشت سر صدام بودند و اسرائیل غاصب گرفته است و برای این است که مورد تشویق قرار می گیرد ... و احمدی نژاد عزیز کرده ی این ملت است و خدای این ملت که خدای به هر که بخواهد عزت می دهد اگر چه بعضی ها ... !؟  

امیر حسین

چند سالی است که به لطف شهیدان ، این امام زادگان سینای عشق توفیق همسفرشدن با زائران کوی نور نصیبم شده است آنهم بعنوان راوی ، ولی خیلی وقتها بر عکس می شود و من راوی ، زیباترین روایتها را از زائران نه اینکه می شنوم بلکه می بینم و شاید یکی از این روایتهای جالب روایت امیر حسین باشد .

سوار اتوبوس خواهران زائر که می شوم ، در میانه ی اتوبوس حضور پسربچه ای توجه ام را جلب می کند ، خانم محترم مسئول کاروان که متوجه می شود می گوید ببخشید درست است که اتوبوس خواهران است ولی یک مرد هم همراه ما هست و آنهم امیر حسین است ... !

از پادگان که خارج می شویم ، شروع می کنم به صحبت و روایتگری از هنگامه ی خروج رزمندگان از پادگان در زمان جنگ و خداحافظی های شور انگیز آنها با هم و اینکه هنگام برگشت تعدادی از آنها به پادگان برنمی گشتند چون بعضی مجروح و بعضی آسمانی شده بودند و ... ، همراه کاروان به طلائیه می رویم ، در بین راه ضمن معرفی مناطق مختلف ، با زائران بیشتر آشنا می شوم ، به طلائیه که می رسیم  از عملیاتهای خیبر و بدر و شهدای طلائیه می گویم ، از شهید همت و شهیدان باکری ، از شهید برونسی و شهید چراغچی و...  خانمها برای زیارت شهدای گمنام می روند  و امیرحسین با من به قسمت آقایان می آید ، وقتی تنها می شویم می گوید:  پدر بزرگم در اینجا بوده و گفته است به طلائیه که رسیدم برایش دعا کنم ، می گویم پدر بزرگت رزمنده بوده ، می گوید بله ، پدر مادرم آقای ... می گویم پدرت ؟ ... چهره اش در هم می رود ، احساس می کنم باید یتیم باشد و دلداریش می دهم ، می گوید نه چند سالی است برای پدرم مشکلی پیش آمده است و با ما نیست ...  در مدتی که توفیق همراهی با این کاروان را داشتم امیر حسین بیشتر همراه من بود و در بین راه خواهرش فاطمه را هم معرفی کرد ، امیر حسین دانش آموز ابتدایی بود و خواهرش فاطمه دانش آموز دوره ی راهنمایی ... در منطقه عملیاتی فتح المبین فرصتی پیش آمد که با فاطمه و امیر حسین بیشتر صحبت کنم ، فاطمه گفت : درست است که پدرمان نیست ولی به نظر من مادر ما بهترین مادر دنیا است هم پدر است و هم مادر و دوست دارم این را به همه بگویم ...