ترکشهای روح

شلمچه دل انگیز و غم انگیز است ، شلمچه خاک است و پاک ، شلمچه شبیه همه جا هست و مثل هیچ جا نیست ، اصلا شلمچه چیز دیگری است ، اصلا شلمچه جای دیگری است ، اصلا شلمچه مکان دیگری است و چه زیبا فرموده است آنکه از پاره های دلش شلمچه رنگین است : « شلمچه قطعه ای از بهشت است » شلمچه زیباست اما غروبش زیباتر ، اما نماز در آن زیباتر ، اما دعا در آن زیباتر ، اما کمیل در آن زیباتر از زیبا ... مگر نه اینکه شلمچه نزدیکترین مکان به نخلستانها ی کوفه است و شبیه ترین جا به بیابانهای آن ... و معراج ! آه معراج نه تنها جای عروج جسم شهیدان است که عروجگاه جان است و لحظه ای بیتوته در آن آرزوی هزاران پیرو جوان و معراج نیز زیباست اما با حضور جسم پاک شهیدان زیباتر ، آنهم شهیدانی که پس از سالها تازه به وطن بازگشته باشند و قبل از آنکه به میهمانی عزیزانشان بروند و یا پذیرای مهمان دیگری باشند تو را مهمان خود کنند ، آنهم صبح جمعه ای و آنهم به دعای ندبه ای ... آه چه حالی داشت کمیل در شلمچه و ندبه در معراج و چه شور و حالی نوحه خوانی و سینه زنی در کنار پیکر پاک شهیدان ... هدیه ای که در این سفر معنوی نصیب زائران کوی عشق شد . حلاوت این سفر گوارایشان و معنویتش توشه ی راهشان

از آخرین نوشته ام بیش از یک ماه می گذرد، دراین مدت اگرچه فرصت نوشتن ازمن گرفته شد ولی توفیق دو سفر رفیقم گشت، دو سفر معنوی ، دو سفر عاشقانه ، در سفراول به کربلا نرفتم به مشهدالرضا (ع) رفتم و در سفر دوم به مکه نرفتم به فکه رفتم! و در هر دو سفر دعاگو و نایب الزیاره ی دوستان . سفر اول سفر ماهانه ام می باشد که از وقتی مقیم تهران شده ام سعی کرده ام هر ماه به بهانه ای به دیار آشنا بروم و به دیدار دوست که دلم کبوتر است ، اگر نه کبوتر حرم ، کبوتر چاهی ، که دوسالی توفیق دانه چینی با کبوتران حرم را داشته و بدجوری به آن عادت کرده و سفر دوم سفر سالانه ام که چندسالی است با نظر لطف دوستان شهیدم ، توفیق خدمتگذاری و روایتگری نصیبم شده و هر سال نیمه­ ی اسفند با تعدادی از دوستان بار سفر  می بندیم و تا نیمه­ ی فروردین میهمان شهدائیم و خادم و میزبان میهمانان شهدا و گه گاهی در مواقعی دیگر با کاروانهای دانش آموزی و دانشجویی و امسال بعد از سفری که اوایل اسفند با دانشجویان پزشکی مشهد داشتم که بسیار جالب بود بخصوص ( کمیل در شلمچه و ندبه در معراج ) ش و ... بیست و دوم اسفند با دانشجویان سمنانی دوباره راهی دیار نور شدم و بعد از چها روز همراهی با آنها به یاران خراسانیم در اردوگاه ثامن الائمه (ع) پیوستم و هنگام برافراشتن پرچم سبز حرم رضوی در کنارشان بودم و برای چند کاروان روایتگری کردم ، لحظه­ ی تحویل سال را مثل بیشتر سالها در کنار دانشجویان شهید در هویزه بودم و امسال بر مزار شهید مجید کریمی ثانی ، همراه دوست مشترکمان حاج احمد سعادتمند که قرار بوده است با مجید اعزام شود ولی فرماندهی وقت مانع اعزام ایشان می شود تا بماند و امروز فرمانده و راهنمای ما راویان  خراسانی باشد و ... و سیزده بدر را در آخرین روز سفرم همراه با کاروان همشهریانم از شهرستان زاوه (شهری جدا شده از تربت حیدریه ) در دهلاویه و فکه و  فتح المبین و ... و چند بار حضور و زیارت و روایتگری در شرهانی و فتح المبین و فکه و چزابه و دهلاویه و هویزه و هور و طلائیه و زید و شلمچه و اروند و آبادان و خرمشهر و بخصوص معراج شهدا ، معراجی که امسال با شهیدان بیشتری به استقبال مهمانان خود آمده بود و چه میزبانان خوبی بودند شهدا ، شهدایی که هنوز خانواده هایشان چشم براهشان بودند و آماده ی پذیرایی از آنها و شاید شهیدانی بودند که قبل از آنکه خانواده هایشان به استقبالشان بیایند ، آنها به استقبال خانواده هایشان آمده بودند ... ! و در برگشت قرار بود با قطار برگردم که ترجیح دادم با اتوبوس بیایم و توفیق زیارت قم و جمکران و ...و نمی گویم جای دوستان خالی که حضورشان را حس می کردم ، چه اگر احیانا جسمشان نبود دلشان آنجا بود ...                                     خداکند رهروان خوبی برای شهدا و یاران خوبی برای امام شهدا باشیم

گفتند : مادر شهید است

بعد از سلام و احوال پرسی

گفتم : مادر از شهیدتان بگوئید

گفت : از کدام شهید

گفتم : مگر چند شهید دارید ؟

با اکراه گفت : البته غیر از برادر شهیدم

هر خواهر یکی از فرزندانمان را هم در راه اسلام و امام داده ایم

گفتم : ببخشید چند خواهرید ؟

گفت : هفت خواهر !