ترکشهای روح

هر روز عشق

بسم الله العشق

انگار همین چند روز پیش بود که غم­انگیز­ترین خبر عمرمان را شنیدیم و روز بعد تهران که نه همه­ی ایران شده بود یکپارچه شور و عزا و محرم ! اتفاقاً آنروزها در تهران بودم ، نیمه­شب بود که آن خبر تلخ را شنیدیم و تا صبح گریه کردیم ، صبح راهی جماران شدیم و جای خالی امام ، و بعد هم مصلی و بعد هم از تپه­های مصلی تا دشتهای­بهشت زهرا پیاده و بر سر­و­سینه زنان و به­دنبال پیکر پاک امام دویدن ، همچون قطره­ای کوچک در سیلی خروشان ، حدود ساعت 8 صبح حرکت کردیم و تقریباً ساعت 2 بعد از ظهر رسیدیم و خودم را به کنار قبری که تازه کنده شده بود رساندم و لحظه­ای بر لب آن گور سرد و خالی که امروز یکی از گرمترین کانونهای جهان شده است ، نشستم و ...

پریر شب در قطار بودم و از شهرستان می­آمدم که در یکی از ایستگاههای بین راهی عده­ای جوان به سن و سال آن روزهای خودمان سوار قطار شدند ، مقصدشان معلوم بود ! یکی­شان هم کوپه­ی ما شد و گفت : از مشهد بلیط گیرشان نیامده ، بلیط بین راهی تربت – تهران را گرفته­اند و با اتوبوس خودشان را به قطار رسانده­اند و با چه عشق و شوری و چه حسرتی خورد وقتی برایش از آن روزها گفتم و ...

و دیروز وقتی با مترو شهر ری راهی مرقد مطهر امام شدم شلوغی مترو و حرم مطهر که بعد از 23 سال بجای دشت هموار و چند کانتینر و در روزهای بعد اتاقکی شیشه­ای بر مزار امام راحل ، حالا دیگر با بارگاهی عظیم در حال ساخت و امکاناتی مناسب روز  و با نسلی نو ولی همچنان عاشق که حسرت نبودن در آن روزها را بدل دارند و شاید همین حسرت آنها را از نسل ما هم عاشقتر کرده است ، همان سیل سال 68 و خروشانتر از آن را تداعی می­کرد با همان موج عشق ، که تابلوها و چهره ها و بعضاً لباسها و لهجه­ها نشان می­داد که از گوشه­گوشه­ی ایران اسلامی و این روزها که روزهای بیداری اسلامی است بعضاً از دیگر کشورهای اسلامی آمده بودند و با فریادهایشان هنگام تائید سخنان مقتدایشان به جهانیان این را می­گفتند که این مردم هر روز عاشقند ، عاشق ولایت...                                                                                               مستدام باد این عشق .

                                                                               15 / 3/ 91 شهرری    

بسم الله العشق

آخرین سروده های ناقصم ، تقدیم به پیشگاه مولای عشق :

عالم همه سرگشته و حیران علی     

جان همه آدمی به قربان علی

ماندست جهان فقط در یک کارش

قاتل نه اسیر که بود مهمان علی !

تو را نخل و تو را چاه می شناسند

تو را دلهای آگاه می شناسند

تو را روز و شب و جنگ و مناجات

تو را خورشید تو را ماه می شناسند

خوشتر ز صدای عشق آوای علی

مانده است به جهان صدای زیبای علی

فریاد عدالتش نه ، حافظ آن صوت دگر

آن سوز که به چاه شد از نای علی !

                             دوشنبه 15 خرداد 91 شهرری

بسم الله العشق

سلام ، سلامی آمیخته از شهد و شرم .  به روستا آمده ام ، روستایی با صفا در دامنه های کوه باخرز در شهرستان زاوه ، جوی ها پر آب روستا زمزمه کنان می گذرند و از پیچش باد در درختان سرسبز آوایی بر می خیزد و پرندگان بر شاخسار درختان آواز می خوانند ، راستی این چه زمزمه ایست و چه آوایی و چه آوازی ؟  اما انگار روستا با همه­ی این صفا و آواز و آوا چیزی کم دارد ، چیزی که ترنم جویبارها آن را زمزمه می­کنند و...!  دیروز باز جمعه بود ، چه جمعه ای !؟ اولین جمعه­ی ماه رجب ، جمعه­ی لیله الرغائب ، جمعه­ی برآورده شدن آرزوها ، آیا می­شود که همین یک آرزویمان برآورده شود و شما بیائید ؟ شب جمعه روحانی روستا چقدر سفارش کرد به اعمال لیله الرغائب و صبح جمعه مومنین روستا در دعای ندبه چه زیبا تو را می خواندند . را ستی دیروز مناسبت دیگری هم داشت و آن سالروز شهادت جدتان امام هادی (ع) بود ، امامی که با همه­ی بزرگیش کمتر از معارفش گفته می­شد و حتی در بین شیعیان هم به نوعی غریب بود ولی با جسارتی که یکی از شیطانکها به ایشان نمود دنیا تازه دارد ایشان را می­شناسد - عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد - علما و بزرگان ما با همه­ی زحماتی که کشیده اند هنوز نتوانسته اند گوشه­ای از معارف ائمه (ع) را نه تنها برای جهانیان که حتی برای شیعیان بیان نمایند ، به امید روزی که شما بیائید و معارف کامل این امام عزیز و همه­ی ائمه (ع)را  بصورت کامل در دسترس جهانیان قرار د هید انشاءالله ؟ این جمعه هم گذشت و نیامدی! باشد همچنان منتظر می­مانیم !                پاکدلان روستایمان التماس دعای مخصوص دارند .

        کوچکترین منتظرانتان 6/3/1391 روستای بیدوی

بسم الله العشق

با سلامی ساده به رنگ بین الطلوعین

این جمعه هم گذشت ، آخرین جمعه ی دومین ماه بهار ، جمع کثیری از پاکان منتظرت بودند ، دیروز در نماز جمعه بعضی ها هرچند چشم به خطیب جمعه دوخته بودند و به صحبتهایش گوش می دادند اما نگران بودند و انگار دلشان در جای دیگری بود و بعضاً بغضشان ترکید وقتی خطیب از مظلومیت شیعیانت در بحرین گفت ... !؟ طبیعت خودش را برای قدومت آذین بسته و سبزترین برگها و سرخ ترین گلها و زیباترین شکوفه هایش را برایت شکوفا نموده ، لاله ها به انتظارت قدبرافراشتند و شکوفا شدند و بعضاً برای بوسه برقدوم مبارکت سر فرود آوردند ، نمی دانم شاید بر دشت و دمنی پای گذاشتی و بوسه ی لاله­­ای را پذیرفتی و دست نوازشی بر برگی و شکوفه ای کشیدی ، ولی از طرف منتظرانت خبری نشد و کسی نشانی از آمدنت نداد ، هرچند گلها و شکوفه های بهاری چند صباحی بیش مهمان طبیعت نیستند ولی هم به ثمر می نشینند و هم به حرمت پاکیشان نایل به درک حضورت می شوند ولی گلهای پرپر شیعیانت در بحرین چه ؟ پس ای باغبان صبور بیا ! به حرمت تنهایی نایبت بیا ...!  راستی جمع کثیری از جای ماندگان از جبهه سلام می رسانند و التماس دعای مخصوص دارند ... !؟             

 کمترینی از جای ماندگان جبهه

          صبح شنبه 30/2/91 شهرری

بنام حضرت حق

 فرهنگ بی فرهنگی

بدون شک یکی از مشکلات و معضلات امروزه که در شأن ملت و کشور اسلامی ما نمی باشد ناهنجاری های اجتماعی است که در گوشه و کنار جامعه وجود دارد و نه جای انکار دارد و نه قابل انکار است . این ناهنجاری ها گاهاً آنقدر فجیع است که دل هر انسانی را بدرد می آورد ، از جمله دو اتفاق اخیر که در اصفهان و کاشمر بوقوع پیوست . من البته از اصفهان دورم و با محیطی که این اتفاق افتاده است آشنایی ندارم ولی خوب می دانم که مردم این دیار از نظر مذهبی بودن و غیرت شهره ی شهرند ولی به کاشمر نزدیکترم و با محیط آن آشناتر، پایبندی مردم دیار کاشمر به مسائل شرعی بخصوص در استان خراسان بر کسی پوشیده نیست و به جرأت می توان گفت کاشمر یکی از مذهبی ترین شهرهای خراسان است ، شاید برای شما هم جالب باشد چند وقت پیش با چند تن از دوستان تهرانی به کاشمر رفته بودیم  ، هنگام گشت زدن در شهر یکی از رفقای تهران نشین چنان محو تماشا شده بود که این تماشای او توجه ما را هم جلب کرد ، وقتی علت را از او پرسیدیم ، گفت برایم جالب است ، هرچه نگاه می کنم حتی یک خانم مانتویی در این شهر دیده نمی شود و همه چادری اند ، وقتی این مطلب را به یکی از دوستان کاشمری گفتیم خندید و گفت اتفاقاً یک نفر وجود دارد و چون همان یک نفر مانتویی است همه او را می شناسند ! حالا در اطراف همین شهر مذهبی اتفاقی می افتد که انسان را بیاد آن جمله ی مولا علی (ع) در رابطه با خلخال کشیدن از پای یک زن می اندازد با این مضمون که اگر انسان دق کند جا دارد . ولی چیزی که هست بو دار بودن هر دو حادثه است ، این دو حادثه از جهات مختلفی بو دار هستند از جمله هم از نظر نوع اتفاق و هم از نظر نحوه ی پخش آن ... از نظر نوع اتفاق اینکه هم جمع شدن چند زن و مرد غریبه در باغی در اصفهان و هم زنی تنها با مردی غریبه در کاشمر، آنهم زنی که ادعا می کند شوهرش معتاد است و دیگر از نظر پخش خبرها آنهم از رسانه های ارزشی و کشیده شدن آن به رسانه ی ملی ، در حالی که همه می دانیم که در میان بی بند و باران و معتادان همیشه از این خبرها هست و از طرفی تکلیف شرعی این است که این خبرها پخش نشود چون حداقل ضرر پخش آن این است که باعث ریختن قبح آن می شود ، هرچند لازم است دستگاههای مربوطه پیگیر آن بوده و عاملین آن را به اشد مجازات برساند .

 و اما مسلماً آن چیزی که باعث وقوع این حوادث می شود در درجه ی اول بی فرهنگی عوامل آن است که متاسفانه باید گفت خودش به یک فرهنگ تبدیل شده است بنام « فرهنگ بی فرهنگی » . همه از تهاجم فرهنگی سخن می گوئیم و در فکر مبارزه با آن هستیم ولی از تهاجم بی فرهنگی غافل شده ایم در صورتی که امروزه علیرغم وجود امکانات نسباتاً خوب ، تعداد زیادی از جوانان ، بخصوص جوانان روستایی از ادامه ی تحصیل باز می مانند و با وجود امکانات و تجهیزات زیاد ضد فرهنگی از جمله سیگار و مواد مخدر و ماهواره و سی دی های و دیگروسایل ترویج فیلمهای مستهجن که علیرغم بحث یارانه ها و گرانی های اخیر این نوع اقلام هر روز ارزان تر می شوند و هیچکس هم به آن توجه ندارد... ! یکی از راه حلهای این مشکلات و معضلات شاید این باشد که در روستاها بزرگان روستا و معتمدین و در شهرها نیز بزرگان محلات یعنی محله به محله و مسئولین و بخصوص روحانیون محترم امکانات و آموزشهای فرهنگی را گسترش داده و ضمن شناسایی این افراد به میان آنها رفته و با خانواده ها و اطرافیانشان صحبت کنند و چنانچه نیاز بود با آنها برخورد شود ، چه این افراد به قول معروف مثل بز گری می مانند که اگر معالجه یا نابود نشوند باعث گری و نابودی یا حداقل باعث بدنامی اطرافیان خود می شوند .

به امید حل همه ی مشکلات جامعه ی اسلامی        

به نام حضرت دوست

از شریعتی تا چمران

بدون شک دو تن از تأثیرگذارترین افراد جامعه ی ما در دوران اخیر دکتر شریعتی و دکتر چمران می باشند که با توجه به همزمانی سالروز هجرتشان همیشه در اواخر خرداد در اکثر محافل نامشان با هم برده می شود و گاهاً مجالس مشترکی برایشان برپا می شود . این دو مرد بزرگ شباهتهای زیادی با هم دارند و همچنین تفاوتهایی . ( هرچند یادم نمی رود سال 70 یا 71 در دانشکده ی ادبیات دکتر شریعتی دانشگاه فردوسی مشهد در مجلسی که به همین مناسبت برگزار شده بود و در و دیوار تالار فردوسی دانشکده را به تصاویر و سخنان هر دو بزرگوار مزین کرده بودند آقای سروش همه اش در باره دکتر شریعتی سخن گفت بدون اینکه از دکتر چمران نامی ببرد که با اعتراض دانشجویان مواجه شد و ... !)

 از جمله شباهتهای آنها اینکه : هر دو تحصیل کرده بودند و هر دو غرب دیده بودند و هر دو اهل درد بودند و هر دو اهل حرکت ، هر دو هم فرهنگ خودی را بخوبی می شناختند و هم فرهنگ غربی را ، فرهنگهایی که امروز به نوعی در تقابل و مبارزه با هم هستند و ... و هر دو را میزها و کرسیها نتوانستند بفریبند ، شریعتی را کرسی دانشگاه و چمران را صندلیهای وکالت و وزارت و هر دو به نوعی در غرب پرواز کردند ، شریعتی در غرب دنیا و چمران در غرب کشور...  

و اما از جمله تفاوتهایشان اینکه شریعتی تحصیل کرده ی اروپا بود و چمران تحصیل کرده ی آمریکا ، شریعتی دانش آموخته ی علوم انسانی غرب بود ( چیزی که در حقیقت و درستی و لزوم آموختن آن جای شک است ، هرچند شناخت آن لازم است ) و چمران دانش آموخته ی علوم تجربی و فنی غرب ( چیزی که در درستی آن کمتر جای شک است و آموختن آن به نوعی واجب ) ، شریعتی مبارزه را در نوشتن و گفتن دید و چمران در حضور در میدانهای عمل و نبرد و آنهم در سخت ترین میدانهای نبرد از جنوب لبنان تا کردستان و خوزستان ، چمران کم گفت و کم نوشت اما گزیده و ناب ولی شریعتی زیاد گفت و زیاد نوشت اما مخلوط و بعضاً مشکوک و شاید همین باعث سوء برداشتها یی از گفته ها و نوشته های دکتر شریعتی شد و امروز علیرغم تاثیر بسیار زیاد گفته ها و نوشته های دکتر شریعتی در روند انقلاب و به حرکت در آوردن جوانان و بخصوص قشر دانشجو کسی نمی تواند منکر این شود که گروهکهای معاند زیادی گفته ها و نوشته های شریعتی را بهانه ی خود قرار دادند و جوانان زیادی دنباله رو این گروهکها شدند و به بیراهه رفتند و متاسفانه غرب به آنهایی که مدعی پیروی از شریعتی هستند چشم امید بسته و از آنها سوء استفاده هایی کرده در صورتی که شاگردان چمران در جنوب لبنان باعث ذلت غرب شده و لرزه بر اندام دشمن انداخته اند ...البته به برداشت بنده چمران به آنچه می کرد معتقدتر بود تا شریعتی بعنوان مثال  شریعتی برای تسکین دردهایش همیشه سیگاری بر لب داشت و چمران اسلحه ای در کنار و نیایشی بر لب و ....

و جالبتر از همه شاید مرگ این دو بزرگ می باشد که شریعتی علیرغم حضور بیشتر در وطن در غرب مرد و در غربت ، و می توان گفت مرگش نیز مثل نوشته هایش مشکوک بود و غریبانه ! ولی چمران با وجود دوریهای بسیار از وطن در میدان مبارزه به شهادت رسید و مرگش نیز مانند حرکت و اعمالش شجاعانه بود و عاشقانه... !    

به نام خالق دادار

 قصه ی یه پهلوون !

 امروز کنفرانس خبری آقای احمدی نژاد بود که قسمتی از آن را دیدم ، یه خورده که راجع به دکتر و اتفاقات اخیر فکر کردم یاد داستانی افتادم که تو بچگی شنیده بودم . داستان از این قرار بود که : « ... تو یه شهری آدم خوبای شهر یه پهلون جوونمرد داشتن که خیلی بهش افتخار می کردن ، این پهلون تو هر مبارزه ای رقیبا و دشمناشو که نماینده ی آدم بدا بودن شکست می داد . این پهلون ما خیلی آدم خوبی بود ، به فقرا کمک می کرد و ... آدم بدا که دیدن زورشون به این پهلون نمی رسه با حیله و نیرنگ سمی بهش خوروندن که حافظه شو از دست داد و شد یه آدم دیگه ، یه آدمی که دیگه اون آدم قبلی ، همون پهلونی که دل آدم خوبا را شاد می کرد ، نبود. . یه آدمی که شده بود بازیچه ی دست آدم بدا ... یه آدمی که ... ! » یه لحظه فکر کردم آقای احمدی نژاد همین پهلونیست که حالا سم آدم بدها رو خورده و به کل عوض شده ، آخه این احمدی اون کسی نبود که چند روز قهر کنه ... ! اونم باکی ؟ ... به خاطر چی ؟... به خاطردستور آقا ... ! احمدی نژاد !!! کسی که برای ما نماد ولایت مداری بود ! آخه این احمدی نژاد اون کسی نبود که همه چیزشو بریزه پای یه عده آدم منحرف دورو برش ... احمدی نژاد برای من (برای ما ) این کسی نیست که الآن می بینیمش . احمدی نژاد برای ما اون کسی است که فریاد «اللهم عجل لولیک الفرجش ...» تو سازمان ملل هنوز تو گوشامونه و مهربونی نگاهش که شب و صبح و صبح و شب بیدار بود برای رفع گرفتاری مردم و برای خدا ، هنوز توی نگاهمونه ... اما حالا ما فقط می تونیم دعا کنیم ، خدا کنه دوباره حافظه ی پهلون ما برگرده ، خدا کنه پهلون ما بشه همون کسی که با دیدنش و بودنش پشت آدم بدا می لرزید ، خدا کنه ...! از یادداشتهای روزانه ی یک نوجوان